Hasan EJDERHA

BABAMIZ GELİNCE

Çok acelesi vardı. Elindeki paketleri ve poşetleri eve bırakır bırakmaz geri dönmesi gerekiyordu. Arkadaşları Maraş Klüp de masayı kurmuşlardı bile şimdi. Hatta aralarında “nerede kaldı yahu bu adam” diye söylenmişlerdir bile diye tahmin ediyordu. Tahminden öte bundan emindi. Bu, tamı tamına on altı yıldır böyleydi. Dükkanı kapatır kapatmaz , sabah karısı tarafından sipariş edilen ne varsa alır, eve bırakır ve Maraş Klübü bulurdu. Orada arkadaşlarıyla akşam yemeğini yedikten sonra, saat on bir gibi aşağı diye tabir ettikleri gazinoya (Pavyon) geçilirdi.

            O gün biraz oyalanmıştı alışveriş ederken ve acele ile elindekileri kapı eşiğinde karısına bıraktı, adetten bir ”allasmarladık” ile çıkmak üzereydi ki, karısı yolunu kesti. Adeta ürkütmüştü karısının “dur” diyerek yolunu kesmesinden. Hatta bir miktar da karizmaya helal geldiğini düşünmüştü. Ne demekti bu, karısı önünü kesecek “dur” diyecek, akşam çıkmasına itiraz edecekti. Birden ciddileşti, kaşlarını iyice çattı. “Ne dedin sen, ne dedin” diye diklendi. Aslında kaba bir adam değildi. Karısına ve çocuklarına oldukça şefkatli davranır, çevresinde, mahallede, akrabalar ve tanıdıklar arasında çok saygı görür, kendisi de herkese saygı gösterir, kısacası onu herkes normalin üstünde kibar bulurdu. Karısı diklenmesine aldırmadan, “dur dedim sana anlamadın mı” dedi. Kolundan tutarak içeri çekti. O da itiraz etmeden, biraz da merak saiki ile arkası sıra odaya doğru yöneldi gayrı ihtiyari.

            İçeri varınca, karısı iki kollarından tutarak “bak” dedi. “şimdi sen klübe gideceksin, orada akşam yemeği yiyeceksin, sonra da gazinoya gideceksiniz. Orada kadınlar olacak bildiğim kadarıyla. Belki de gelip masanıza oturacaklar. Bu kıyafetle mi oturacaksın? İş kıyafetinle öyle mi. Hayır buna izin veremem. Takım elbiseni giy, kravatını tak. Hadi bakalım önce sen şu saçlarını  yıka banyoya geç de. Hatta acelen ne duş al, kendini daha ferah hissedersin. Sonra da güzelce giyinir çıkarsın. Benim kocam yakışıklı bir adam ve paspal bir şekilde yakışıklılığına çirkinlik getirmesine müsade etmem. Hem sonra bir sürü insanın içinde, tertemiz ve şık olmanı isterim. Senin şık ve temiz olman benim şerefimdir” dedi.

            Hiç ömründe olmadığı kadar karışık bir kafayla sokağa çıktığında karısının söyledikler bir bir kafasından geçiyor, bitince baştan başlayarak yeniden kafasından geçmeye başlıyordu. Oldukça rahatsız oldu bir ara. Aslında daha önce hiç tatmadığı bir tadı da tatmıyor değildi. Ama o tada öyle yabancı hissediyordu ki kendini, “bu da nedir” demek geçiyordu içinden. Ayrıca da ömründe bu kadar utandığını hatırlamıyordu. “keşki rezalet çıkarsaydı. Her akşam her akşam nereye böyle be adam. Sen hiç evini çocuklarını düşünmez misin. Şu eve sadece sabaha karşı yatmak için geliyorsun.” Deseydi. “Neyse” dedi yolda aceleyle yürürken ”şimdi klübe varıp arkadaşlarla oturunca silinir bu düşünceler kafamdan.”

            Tam tahmin ettiği gibi oldu. Klübe varır-varmaz herkes bir yandan hayladılar “neredesin azizim ya, biz muhabbetin yarısına geldik neredeyse” karşısında oturan arkadaşı. “biz de sandık ki kibar ev erkeği oldu, gelmeyecek...” Arkadaşına itiraz etti. “ne demek şimdi bu? zaten ben kibar ev erkeğiyim. Nolmuş eve, ne demek istiyorsun” diye kesip attı. “boş verin” dedi diğer bir arkadaşı “bırakın şimdi bunları da biz muhabbetimize bakalım.” Hoş-beş, bir iki zarflaşma ve şakadan sonra, kadehler kaldırıldı muhabbet sigara dumanlarına karışarak, içki kokusu ile birlikte içeri yayıldı. Fakat O, içinde bulunduğu duruma bir türlü anlam veremiyordu. Hiçbir şeyden haz almaz olmuştu.  Ne yediği yemek, ne içtiği içki, ne de her zamanki can attığı muhabbet, hiç bir şey tat vermez olmuştu. Bir ara kendini telkin etti. “kendine gel aslanım noluyor böyle sana” diye. Kendini yokladı, acaba hasta mıyım diye. Bir rahatsızlığı da yoktu. Her zamankinden biraz da fazla içki içtiği halde hala karısı beyninde konuşuyordu.  Cümleleri bitiyor, yeniden baştan başlıyordu. Karısının asil davranışı karşısındaki mahcubiyetinden ve utancından bir türlü sıyrılamıyordu.

            Arkadaşlarından birinin “ooo saat on bir’e geliyor, kalkın bakalım kalkın, aşağı inelim” Hap birlikte kalktılar. Kendisi hariç herkes daha önceleri olduğu gibi o gün de gayet neşeliydi. Bir ara onların bu neşesi ona  anlamsız geldi. Arabaların yanıma indiklerinde, herkes muhabbet ve kahkahalar içinde şen bir şekilde arabalara binerken, O şaşkın, kararsız, ne yapacağını bilmez bir haldeydi. Bir türlü bir şeye karar veremiyordu. ”Arkadaşlarla gitmesem mi.”diye düşündü. Sonra kendisi de şaşırdı bu sorusuna “ne demek gitmemek, peki nereye gideceksin, bu saatte eve mi” diye, yine kendisi cevapladı içinden geçenleri. Bu düşüncesinden dolayı kendi kendini kınamak bile geçti aklından. Ama evden çıktığında, o hiç tatmadığı hazzı yeniden hissetti yüreğinde. Anlayamadığı bir hoşluk yayıldı içine. Bu hoşluğu tanımıyordu ama içkinin verdiği sarhoşluktan, arkadaşlarla muhabbetten öte tatlı bir hoşluktu. Bu esrük halini sevmeye başlamıştı. Bu arada arkadaşlarından biri. “aaa sende akşamdan beri garip bir hal var, neyin var kuzum binsene şu arabaya seni bekliyoruz. Ne dikilip duruyorsun orada iki dakikadır yahu.” Ani ve dönüşü olmayan bir karar vermiş bir yönetici ciddiyetine bürünerek, kendisinden gayet emin ve karşıdakinin de yüzüne baktığında kesinlikle kararından dönmeyeceğinin anlaşılacağı şekilde sert, ama kırıcı olmayan bir eda ile arabaya eğildi, pencereden arkadaşlarına bakarak. “Bu gün beni bağışlayın, sizinle gelmeyeceğim. Siz eğlenmenize bakın. Hepinize tatlı muhabbetler diliyorum.”  Arkadaşlarının şaşkınlıktan  ağızları açık kalmıştı. Bir an ne diyeceklerini bilemediler. O kadar kararlı görünüyordu ki bir kelime bile konacak bir gedik bırakmıyordu duruşu. “hasta mısın yoksa?” “bizim bilmediğimiz önemli bir şey mi var?” diye arka arkaya sorular sordular. “Hayır hiçbir şey yok gerçekten. Hatta bu gün her zamankinde daha da iyiyim. Siz keyfinize bakın” dedi ve arkadaşlarının bir cümle daha kurmasına meydan vermeden “allasmarladık” diyerek ayrıldı.

            Oradan ayrıldığında nereye gideceğini bilmiyordu aslında. “belki bir miktar yürürüm ” diye geçirmişti içinden. Ama ayakları eve doğru götürüyordu. Buna şaşırmadı.  Hatta hoşuna bile gitti. Öyle çok heyecanlanıyordu ki, bu heyecandan bile zevk aldığının farkına varması bir kat daha heyecanlandırıyordu.  Hayatının en önemli randevusuna gidiyor muş gibi hissediyordu. Bu düşünceler içinde kapının önünde olduğunun farkına vardığında ise, kalbi hızlı hızlı çarpmaya başlamıştı.

            Kendini toparladı. Yüzünü her eve gelişinde olduğu gibi ciddileştirdi ve kapıyı tıkladı. Çok sürmeden kapı açıldı. Kendisini görünce gözleri fal taşı gibi açılan karısına tebessüm ederek içeri girdi. Ayakkabılarını çıkarmadan karısı terliklerini önüne çiftledi. Hem şaşkın şaşkın bakıyor yüzüne, hem de “hayırdır inşallah... hasta falan değilsin değil mi? Hayatım neyin var. Aman Allahım! Ne oldu canım?” karısının yüzünü iki elleri arasına aldı ve uzun zamandır hiç olmadığı kadar bir şefkat ve sevgi ile baktı ve  “dur hele dur bir. Bir şey yok, rahat ol, evime gelmek de mi yasak. Bu ev benim yahu. Şu güzeller güzeli benim karım. Şu çocuklar benim.” Karısı ellerini göğsüne bastırarak “çok şükür, bir şeyin vardır diye ödüm koptu. Gerçekten bir şeyin yok değil mi. Eve öylesine geldin. Yani normal olarak evine geldin?” Gülerek cevap verdi karısına “evet, evet gazinoya gitmedim ve arkadaşlarımdan ayrılarak eve geldim.” Karısı büyük oğlunu da tınmadan, bir takım ilkelerini bir yana bırakıp boynuna sarıldı. Çocuklar da hiç bu tür bir manzara görmemiş olacaklar ki ,şaşkınlık ve sevinçle anne ve babasına bakakalmışlardı. Yere yüzükoyun yatarak dersini yapmakla meşgul  küçük kızı “aynı filmlerdeki gibi” diyerek sevinçle kıkırdadı.

            Yıllardır akşamları hiç oturmadığı koltuğuna oturdu. Çok önceleri olduğu gibi, karısı kahvesini önündeki sehpaya koyarak, yere, halının üzerindeki mindere oturdu, dizlerine kolunu koyarak yaslandı. Şaşkın ama sonsuz bir hasretle kocasının yüzüne bakmaya ve onu seyre koyuldu.

            İlk şaşkınlıklar geçtikten sonra, çocuklar bulundukları yerde derslerine devam ettiler ara ara başlarını hayret ve sevinçle kaldırıp babalarını seyrederek. Onlar babalarını akşamları hiç evde otururken görmemişlerdi. Buna hiç alışık değillerdi.

Kahvesini içerken etrafı seyre koyuldu. İlk defa görüyordu çevresindeki her şeyi. Salondan her gece geçerek yatak odasına yatmaya gidiyordu ama hic çevresine dikkat etmemişti.“Aman Allahım şu manzaraya bak. Bu ne tatlı bir şey böyle.” Dedi ve masada ders çalışan oğluna baktı. “Bıyıkları terlemiş, yakışıklı bir delikanlı olmuş oğlum. Ooo, kızıma bak, annesinin  lise birde iken bana verdiği siyah-beyaz fotoğrafına ne çok benziyor.” Sonra karısına baktı kaçamak kaçamak “ne kadar güzelmiş karım. Hem de helalim.” Diye geçirdi içinden. Hiç konuşmadı oturduğu bir saat boyunca sadece etrafına baktı ve düşündü. Karısı çocukları yatırırken, yanına gelen çocuklarını tek tek öperken içi kavruldu. “yarabbi bu tadı yüreğimden alma bir daha” diye dua etti.

            Yatmak üzere odaya yöneldiklerinde, karısını göğsüne doğru bastırarak, “yarın akşam yemeği saat kaçta” dedi. Karısı, yarın da, belki ondan sonraki yarınlarda da hep akşamları evinde olacağını  hissederek. “babamızın geldiği saatte” dedi.

Hasan EJDERHA